% Eo - Piron, Claude % Dankon amiko
!(images/000000.jpg)
Claude Piron
El papera eldono:
Pro Esperanto - Vieno
Hungara Esperanto-Asocio - Budapeˆsto
Tamás Bakos
ISBN 963 571 110 7
c Claude Piron
Eldonis: Pro Esperanto (Vieno) kaj Hungara Esperanto-Asocio
Budapest, 1990
Respondeca eldonanto: Oszkár Princz
Respondeca redaktoro: Vilmos Benczik
Reteldono de Torixoréu Libroj
Unua reteldono, 2003/12.
La libro aˆ
ceteblas ˆ
ce:
retbutiko de FEL: http://www.esperanto.be/fel/
a˘
u ˆ
ce libroservo de via tutmonda/landa/loka asocio.
Pri aliaj verkoj de Claude Piron:
Katalogo de 20.000-voluma biblioteko de Internacia Esperanto-Muzeo:
Trovanto http://www.onb.ac.at/sammlungen/plansprachen/eo/index.htm
1
“Mia mono! Mia tuta mono malaperis!”
Juna Rikardo preska˘
u ploris ˆce tiu terura konstato. Li rondrigardis. En la dormejo, li estis sola.
Videble, ne nur lia mono malaperis, sed anka˘
u Janˆcjo. Timiga penso lin trafis: ˆcu tiu prenis ˆ
gin?
Estis apena˘
u kredeble. Janˆcjo, tiu plaˆca, helpema amiko ...
Ne tuj li rimarkis la paperon, sur kiu lia nomo estis skribita. Kiam li ekvidis ˆ
gin, lia koro ekbatis
kun iom da espero: letero de Janˆcjo, kiu, sendube, ˆcion kontentige klarigos.
Ne longe vivis la espero. La skribaˆo rapide ˆ
gin disbatis morta:
“Kara Rikardo,
“Normale mi devus forkuri kun via mono kaj veturbileto sen diri al vi ion ajn. Sed miaj amikaj sentoj tion malhelpas, kaj mi volas skribi adia˘
uon al vi. Mi sentas devon instrui vin
pri la vivo. Se je la aˆ
go de 21 jaroj vi ankora˘
u ne komprenis la riskojn, al kiuj vi vin elmetas,
iu devas vin lernigi. Ni hazarde renkontiˆ
gis nur anta˘
u tri tagoj. Vi sciis nenion pri mi.
Tamen vian tutan vivon vi rakontis kaj... montris al mi vian tutan monon.
“Sciu, ke ne sufiˆ
cas aspekti fidinde por esti fidinda. Oni ne fidu nekonaton, kaj oni ne
konas homon post nur tri tagoj. Dum mi skribas ˆ
ci tion, vi dormas pace, eˆ
c kun rideto sur
via kara, honesta vizaˆ
go. Sed la okazo estas tro bela. Mi iras for. Dankon pro la mono.
Anka˘
u la bileto utilos, dankon. Espereble vi memoros mian instruon. Adia˘
u!”
Iu alia verˆsajne kolerus. Sed ne Rikardo. Li nur ploris. Ne gravis, ke oni rigardas lin viro, ˆcar li estas 21-jara, kaj ke, la˘
udire, viro devas povi elporti malfacilaˆojn sen plori. Rikardo ne sentis sin
hejme en sia 21-jareco. Li sentis sin tiel eta! Feliˆce, ke troviˆ
gis neniu en la dormejo de la junulgastejo.
Se ˆceestus aliuloj, li ne allasus sin plori. Sed sola li estis, kaj povis esti si mem.
“La aˆculo!” li fine diris malla˘
ute, sed en tiu esprirno estis pli da kompato al si ol da kolero al
Janˆcjo. Li estis kiel homo, kiu ricevis baton sur la kapon kaj dum kelka tempo ne plu povas pensi.
La ideo turni sin al la polico venis al li nur malrapide.
“Vi do eˆc ne konas lian familian nomon?”
“Ne. Mi nur scias, ke li nomiˆ
gas Janˆcjo.”
“Nigra hararo iom longa, brunaj okuloj. Kompreneble. Se vi scius, kiom da tiaj estas...! Alta, vi diris. Kiom?”
Precizeco neniam troviˆ
gis inter la ˆcefaj ecoj, per kiuj eblas priskribi la rikardan personecon. Li
hezitis. Por kontentigi la policanon, li diris ion ajn:
“185 ccntimetrojn.”
“Kaj kiom li pezas, viaopinie? Vi diris, ke li estas maldika.”
“Jes, li estas tre maldika, sed mi havas neniun ideon pri la pezo. Kiel mi povus scii?”
La malafabla rigardo policana ne estis facile elportebla. Refoje la knabo diris ion ajn:
“Eble 70 kilogramojn.”
“Nu, bone. Estas plej dubinde, ke ni trovos lin, sed... kiu scias?” la policano diris. Kaj kvaza˘
u
tio ne estus per si mem jam sufiˆce senesperiga, li aldonis: “ ˆ
Ciaokaze, kun la balda˘
ua renkontiˆ
go de
ˆstatestroj en nia urbo, ni povos fari nenion anta˘
u kelkaj tagoj.”
Al Rikardo la situacio tute ne plaˆcis. Li venis por ricevi helpon, kaj oni rilatis al li preska˘
u
malafable. Dum li bezonis kompaton, tiu policano estis kvaza˘
u senkora. La knabo sentis sin iu
speciala, sed por lia vid-al-vid-ulo li estis nur unu inter miloj da similuloj. La ˆstatestra renkontiˆ
go
ne helpis. Pro ˆ
gi ˆciuj nervoj estis streˆcitaj en la polico.
“Kion mi nun faru?” li demandis. “Mi ne havas monon por reveturi hejmen, a˘
u eˆc por telefoni.”
“Nu, knabeto, ne estas mia problemo. Mi ne scias. Iru al via konsulejo, eble.”
Eble kelkaj konsulejoj helpas al la junuloj, kiujn trafis bato de la sorto, sed ne tiulanda.
“Ne estas nia tasko solvi la problemojn de malsaˆ
gaj samland-anoj,” la konsula funkciulo seke
respondis al la klarigoj de Rikardo. “Nia lando ne estas tiel riˆca, ke ˆ
gi disdonu monon al ˆciuj petantoj.
Se ni tion konsentus, la informo balda˘
u disvastiˆ
gus, kaj la sekvo estus, ke oftiˆ
gus malzorgemo. “Kial
atenti pri niaj aferoj,” la vojaˆ
gantoj pensus, “se ni ion perdos, la konsulejo repagos al ni”. Ne,
ne. Tio ne estus allasebla.”
Rikardo sentis sin pli kaj pli senespera. Kia senelireja situacio! Li naskiˆ
gis en sufiˆce riˆca familio,
sed tio nun neniom helpas. Eˆc se li povus telefoni hejmen... Tion li povus, fakte, eˆc sen mono, dank’al tiu aranˆ
go, ke la alvokito pagas... Sed tio ne utilus: liaj gepatroj nun vojaˆ
gas ie en la
mondo, kaj li tute ne scius, kiel malkovri ilian nunan troviˆ
gejon.
Li komencis malsati. En normalaj kondiˆcoj, li facile povus malhavi manˆ
gon multhore. Juna sana
korpo povas elporti multajn mankojn. Sed la simpla penso, ke li povas havigi al si nek manˆ
gon nek
liton, igis lian deziron manˆ
gi speciale viva kaj dolora.
Ne povante elteni plu, li decidis peti helpon de la preterpasantoj. Li prezentadis al ili malfer-mitan manon kaj kvaza˘
u plorpete provadis tuˆsi ilian koron, klarigante per malmultaj vortoj sian
beda˘
urindan situacion. Sed neniu prenis lin serioze. Eble li aperis tro sana, tro bonfarta. A˘
u li ne
sciis, kiamaniere uzi sian voˆcon por veki la kompaton, kiu tradukiˆ
gus per dono. Kia ajn la kialo, li
ne sukcesis.
“La sola solvo estas ˆ
steli”, li ekpensis. Estis somero. La vetero plej belis. Paˆsante sen preciza
celo, li alvenis al vasta vendejo ekstera, kie kamparanoj unu apud la alia proponis dezirvekajn manˆ
gaˆojn al malrapide irantaj promenantoj. ˆ
Stelo de unu frukto tie, de alia tie ˆci, montriˆ
gis pli
facila ol li komence imagis.
Rikardo estis ˆ
generale plej honesta, kaj normale, ˆce tia neakceptinda faraˆco, voˆco leviˆ
gus el la
korfundo por a˘
utoritate esprimi sian malkontenton al li. Sed ˆci-foje ˆ
gi silentis. La malsincereco
de Janˆcjo, la malvarmeco de la policano, la konsuleja nehelpemo kaj la ˆstonaj koroj de l’surstrataj petitoj kvaza˘
u pravigis ˆstelon.
Tiuj unuaj sukcesoj kuraˆ
gigis lin plu iri samvoje: se li kaptos sufiˆce da mono, li povos reveturi
al la malproksima, ege dezirata hejmlando. La stacidoma monˆsanˆ
gejo por tio montriˆ
gos perfekta.
Tien multaj gejunuloj el ˆciuj landoj alvenas lacege, iom dormante, kaj ne atentas siajn havaˆojn.
Pensite, farite. Post nelonge, Rikardo staris en la homplena stacidomo, apud la monˆsanˆ
gejo, kie
longa aro da junaj homoj bonorde atendis unu malanta˘
u la alia.
Rikardo atente observis. Kiam prezentiˆ
gis bonega okazo — knabino metis sian videble plenan
monujon en plej ta˘
ugan lokon, kaj ˆcesis atenti ˆ
gin por turni la vizaˆ
gon al siaj kunuloj brue ridantaj
— li etendis la brakon por ˆ
gin kapti kaj... ...kaptis lin ˆce la ˆsultro peza, forta mano, a˘
utoritata.
“Ne prenu ˆ
gin!” diris voˆco.
Malrapide, Rikardo turnis la kapon al la parolinto. Estis alta junulo, forta, larˆ
gaˆsultra. Rikardo,
kiu ne dubis, ke li vidos policiston, nekredeme rigardis tiun grandan knabon, kies okuloj ridetis al li.
“Kial vi faris tion?” li demandis.
La grandulo levis la ˆsultrojn.
“Mi observis vin dum kelka tempo. La˘
u via maniero rigardi, la˘
u via vizaˆ
go, estis klare, kion vi
celas. Sed mi dubas, ˆcu vi vere sukcesus. Mi decidis protekti vin kontra˘
u vi mem. Nu, venu kun mi.
Ni iru trinki kafon en malpli brua loko, kie vi povos klarigi al mi, kial vi, videble neniam ˆstelinta, havis la strangan ideon same videble ekmalhonesti.”
Ili eliris el la stacidomo kaj post kelkminuta promenado trovis trankvilan trinkejon, en kiu ili eksidis.
Rakontante la tutan aferon, Rikardo nur malfacile povis superi sian emon plori, tiel kompatinda li sentis sin. Sekvis longa silento, dum kiu la grandulo zorge pripensis.
“Nu, mi ne estas sufiˆce riˆca por pagi al vi reveturan bileton,” li fine diris. “Sed mi povas portempe havigi al vi dormˆcambron. Mi loˆ
gas ˆce maljuna sinjorino, kiu forestas dum la tuta somero. ˆ
Si do ne
kontra˘
ustaros, se mi lasos vin uzi la etan ˆcambron, kiun ˆsi dum la lernejjaro luas al studento. Mi fidas, ke vi tenos ˆ
gin pura.”
“Vi savas min! Kiel mi povos esprimi mian dankon?”
“Tion ni vidos poste. Nun necesas, ke vi manˆ
gu, ˆcar vi diris, ke vi ege malsatas. Sed ni ankora˘
u
ne prezentis nin reciproke. Mi nomiˆ
gas Milan. Kio estas via nomo?”
“Ej, bonkora hundo! Kion vi faras en ˆci tiu urboparto je tia frua horo? Vi aspektas zorgplena!”
“Sandro! Kia plezuro vin renkonti! Jes, mi havas zorgojn kaj ne scias, kiel elturni min el malfacila situacio...”
“ ...en kiun refoje metis vin via tro bona koro, ˆcu ne?”
Milan silente kapjesis.
“Prave la amikoj kromnomas vin bonkora hundo. Kiam do vi komprenos, ke ne estas via respondeco savi la tutan homaron? Lasu la homojn solvi mem siajn problemojn...”
“A˘
uskultu, ˆci-foje, vere ne eblis. Jen pri kio temas.” Kaj li rakontis pri Rikardo.
“Nu, diru al li, ke nun sufiˆcas,” Sandro proponis post la detala raporto. “Diru, ke tri tagoj viakoste estas la plejo, kiun vi povas akcepti. Vi loˆ
gigis lin, vi manˆ
gigis lin, vi estas nur studento
kaj ne el riˆca familio, kiel li. Kion li faras en la vivo?”
“Anka˘
u li estas studento. Pri filozofio.”
“Kompreneble! Tiuj filozofoj havas kapon plenan je plej strangaj pensoj, sed agi praktike ili tute ne scipovas.”
“Vi pravas, almena˘
u pri tiu Rikardo. Li ne agas por solvi siajn problemojn. Li nur sidas tie,
preska˘
u ploranta, kvaza˘
u solvo venos el la ˆcielo, se li nur montros sin sufiˆce kompatinda.”
“Vi ne faras al li bonan servon prizorgante lin. Sendu lin for. Li lernu vivi!”
“Mi devas diri, ke mi iom koleras kontra˘
u mi mem. Li atendas, ke mi decidu, kion manˆ
gi, kion
fari. Li konstante sekvas min, kien ajn mi iras. Tio komencas pezi. ˆ
Ci-matene, mi sukcesis seniˆ
gi je
li, nur ˆcar estis tre frue kaj li ankora˘
u dormis, kiam mi eliris el la loˆ
gejo.”
“Vi estas stranga. Vi ˆus diris, ke vi koleras kontra˘
u vi mem. ˆ
Sajnas al mi, ke vi devus koleri
kontra˘
u li. Kriaˆcu al li, ke sufiˆcas nun, ke li trouzas vian bonkorecon, ke vi ne plu elportas lin!”
“Tion mi ne povus. Eble estas strange, sed mi ne koleras kontra˘
u li. Mi kompatas lin. Li estas
tiel sendefenda en la vivo...”
“Jen vi refoje lasas vian kompatemon direkti vin kaj konduki vin al malsaˆ
gaj decidoj!”
“Sed, se mi forˆetos lin, li... li... nu, mi ne scias, kion li faros, sed povus esti io tre danˆ
gera. Eble
la afero finiˆ
gos per sinmortigo.”
“Nu, se tiel, estos lia decido, ne via. Vi ne respondecas pri ˆ
gi. Vi faris vian devon, eˆc pli. Se li
ne kapablas vivi sola, kial li vojaˆ
gis al malproksima lando? Kial li ne atentis sian monon? Vi jam
helpis lin pli ol necesis. Sendu lin for!”
“Kiel malvarmkora vi estas! Ne. Neniam mi povus.”
“Se tiel, akceptu lin tutkore. Fakte, nun, vi ne akceptas lin, vi trovas lin neelporteble ˆ
gena.
Sed samtempe vi lin ne malakceptas. Vi havas rilate al li du sin-kontra˘
udirajn sintenojn. Tial vi
suferas.”
“Vi pravas, sed viaj diroj, eˆc se plej ˆ
gustaj, tute ne helpas min. Mi ne povas min ˆsanˆ
gi. Mi ne
povus diri al li, ke mi rifuzas plu havi lin ˆce mi. Aliflanke mi amegas mian liberecon, kaj la konstanta ˆceesto de tiu ploremulo kondukas miajn nervojn al... al... kiel diri?... al koler-eksplodo.”
“ ˆ
Guste tion mi diris al vi: koleru, kaj li forkuros!”
“Sed tiam mi ege malfeliˆcos. Mi ne kuraˆ
gos rigardi mian vizaˆ
gon spegule. Mi diros al mi: vi estas
aˆculo, kiu devis helpi malfeliˆculon, kaj, prefere ol fari vian devon, vi irigis lin for.”
“Kompatinda! Vi preska˘
u igas min kompati vin! Sed mi ne estas bonkora hundo kaj lasos vin
solvi mem vian problemon. Saluton, Milan, mi esperas, ke vi tamen trovos vojon al saˆ
geco.”
Kiam Rikardo konstatis, ke li estas sola en la loˆ
gejo, lin kaptis sento de timo. Lia unua penso
estis tute stulta — “Li foriris! ˆ
Cu anka˘
u li ˆstelis mian monon?” — sed ˆ
gi ne povis da˘
uri longe: kion
oni ne havas, tion neniu povas preni.
Sonis la porda sonorileto. Rikardo hezitis. ˆ
Cu li kapablos respondi al tio, kion la persono deman-
dos? Oni sonorigis duafoje. Ne tre memcerta, li tamen iris malfermi.
Staris anta˘
u li junulino kun vizaˆ
go ridetanta.
“Oni diris al mi, ke ˆcambro haveblas ˆci tie. Kontra˘
u pago, kompreneble,” ˆsi muzik-voˆcis.
Rikardo ruˆ
giˆ
gis. Li ne komprenis, kial. Eble, ˆcar ˆsi estis bela.
“Nu, nu...” li komencis, sed li vere ne sciis, kion respondi.
ˆ
Si anta˘
ueniris tri paˆsojn, tiel enirante, kun apena˘
u a˘
udebla “Permesu”.
“Belan loˆ
gejon vi havas!” ˆ
Si rondrigardis. “ ˆ
Cambro ˆci tie perfekte ta˘
ugus por mi.”
ˆ
Si turnis la rigardon al Rikardo.
“ ˆ
Cu kostas multe?”
La junulo iom retrovis la kapablon paroli.
“Verdire, mi ne scias. Mi...”
“ ˆ
Cu vi loˆ
gas ˆci tie senpage?” ˆsi interrompis. “Tio estus eˆc pli bela!”
ˆ
Si ekridis, kaj la knabo opiniis, ke neniam li a˘
udis ridon tiel belsonan. Lia koro batis rapidege.
Li malfermis la buˆson, sed neniu sono elvenis. ˆ
Si rigardis lin plu. Li sentis sin ˆ
genata, kaj plena je
nekonataj sentoj, samtempe timigaj kaj plaˆcaj. Teruro kaj ˆ
gojo lin okupis kune. Lia vizaˆ
go transiˆ
gis
de ruˆ
go al palo, de palo al ruˆ
go, kaj dum ˆ
gi elmontris esprimon de pleja maltrankvilo, ˆ
gi iel tamen
sukcesis lumiˆ
gi per ia rideto.
“Nu, nu, kio okazas al vi? ˆ
Cu estas io ne en ordo?”
ˆ
Sia voˆco ˆci-foje estis patrina. Rikardo sentis fortan deziron, ke ˆsi kisu lin, ke ˆsi tenu lin en siaj brakoj.
“Kompatindulo!” ˆsi diris, kaj tiu vorto sonis feliˆcige al liaj oreloj.
“ˆ
Si kompatas min, ˆ
si havas bonan koron!” li pensis, “eble eˆ
c si komencas ami min?”
Verdire, io simila al komenco de amo legiˆ
gis en ˆsiaj okuloj, kiam, enirante la kuirejon, ˆsi eˆc pli
patrinece proponis:
“Venu sidi ˆce la tablo. Mi preparos kafon. Kaj vi rakontos al mi.”
ˆ
Si rapide trovis mem, kie estas la kafo, la tasoj, la sukero. Eˆc kuketojn ˆsi el ie prenis kaj metis sur la tablon. La junulo rigardis ˆsin, mire kaj admire. ˆ
Ciu ˆsia movo disradiis plej altan kapablecon
problemsolvi. ˆ
Si estis viva ekzemplo de agado praktika, trafa, la˘
ucela. Krome, la tutan tempon ˆsi
ridetis tiun mirindan, kortuˆsan rideton, neforgeseble.
Kaj ˆsia kafo! Kiel ˆsi sukcesis fari ion tiel diecan? ˆ
Si ja uzis la samajn aferojn, kiel Milan. Jes ja,
li trovis la kafon de Milan plaˆca, sed nur ˆ
gis ˆci-momente, nur dum li ankora˘
u ne havis okazon provi
tiun ˆci...
“Nu, finu vian kuketon, trinku iom pli da kafo, kaj rakontu al mi, ˆcu konsentite?” ˆsi diris, kvaza˘
u
al infano.
Kvarafoje Rikardo raportis la fi-agadon de Janˆcjo. Li ankora˘
u ne alvenis al la momento, kiam li
troviˆ
gis ˆce la stacidoma monˆsanˆ
gejo, kiam la loˆ
geja pordo malfermiˆ
gis.
“Nu, kio okazas ˆci tie? Kiu vi estas?” Milan elparolis, kaj a˘
udiˆ
gis, ke liaj nervoj ankora˘
u ne
retrovis plenan trankvilecon.
La knabino respondis per sia muzika rido.
“Mi nomiˆ
gas Katarina”, ˆsi klarigis. “Oni diris al mi, ke la sinjorino, kiu loˆ
gas ˆci tie, luas ˆcambrojn
al studentoj dum la lernejjaro, kaj anka˘
u somere al vojaˆ
gantoj, kaj mi venis informiˆ
gi.”
“Ne estas ˆcambro libera nun...” komencis Milan, kaj tuj li sin demandis, ˆcu li parolas saˆ
ge. Ju
pli li rigardis Katarinan, des pli ˆsi aperis bela. Estus stulte lasi Rikardon ˆci tie kaj rifuzi loˆ
gejon al
tiu rimarkinda belulino, des pli, ˆcar ˆsi evidente havas personecon eman al ˆ
gojo, dum kun filozofo
Rikardo la ridoj ne tro oftis. Sed ˆsi reparolis, anta˘
u ol li havis la tempon bonorde aranˆ
gi siajn
pensojn:
“Pri la ˆcambro ni reparolos poste, se vi permesos. Mi nun ˆsatus a˘
uskulti ˆ
gisfine la aventurojn de
nia Rikardeto.”
Rikardo kaj Milan estis ˆciurilate plej malsamaj. Sed en tiu momento iliaj sentoj eksimilis. Amba˘
u
ekvidis en la alia iun danˆ
geran ulon, kapablan forˆsteli al si amon, kiu, plej evidente, ne al tiu estis
destinita.
ˆ
Ce Rikardo, tiu sento kondukis al nenio praktika, sed en Milan iˆ
gis klare, ke li devas seniˆ
gi je sia
kunloˆ
ganto. Por tio necesas sendi lin...
“...Labori,” ekdiris Katarina, nekonscia, ke ˆsi ˆ
guste vortigas la ideon, al kiu Milan estis alvenanta.
“Labori vi devas. Tio estas la plej simpla solvo. Kion vi kapablas fari?”
Rikardo restis momenton kun buˆso malfermita, kvaza˘
u nekomprene, anta˘
u ol li sukcesis respondi:
“Nenion.”
“Nu, tio simpligas la problemon. Vi do povas fari ion ajn!” ˆsi diris ridante.
“ ˆ
Cu vi neniam perlaboris monon?” Milan demandis. “Eˆc dum la ferioj?”
“Ne. Miaj gepatroj estas sufiˆce riˆcaj, kaj mi kapablas fari nenion.”
Katarina intervenis:
“Nu, Milan, vi certe jam laboris, ˆcu ne? Diru al m, kiu estis la plej bone pagata okupo, kiun vi havis?”
“Mi estis gardisto.”
“Gardisto? Kia?”
“Nu, ekzistas ˆci-lande firmao, nomata Sekuriks, kiu uzas gardistojn; ili rondiradas en la urbo por kontroli ˆciaspecajn aferojn ˆce diversaj laborlokoj, ˆcefe magazenoj. La gardisto ricevas uniformon, kiu iom similas polican. Li devas kontroli, ˆcu la pordoj estas ˆslositaj, kaj raporti, se io aspektas nenormala. Li krome devas enskribi sian pason je tiu, tiu kaj aliaj lokoj per speciala en-mure lokita aparato, kiu mem notas la daton kaj horon. Tiel eblas scii, ke la gardisto pasis je la ˆ
gusta horo kaj
vere estis tie, kie li devis. Tio uzigas ˆcefe por kontrolo kontra˘
u fajro.”
Milan replenigis sian tason per kafo.
“Laboro kiel Sekuriks-gardisto havas multajn bonajn flankojn,” li da˘
urigis. “ ˆ
Gi estas bone pagata,
ˆcar la uloj en tiu firmao neniam trovas tiom da homoj, kiom ili bezonas; mi ne scias, kial; eble ˆcar multaj imagas, ke estas danˆ
gere. Anta˘
u kvar tagoj ili telefonis al mi por demandi, ˆcu mi akceptus
relabori por ili. Eble tio rilatas al la kunveno de la ˆstatestroj. Estu kiel ajn, mi respondis nee. Nun mi ferias, kaj miaj nervoj bezonas tempon senlaboran. Do, Rikardo, verˆsajne vi ricevos la laboron, se vi iros prezenti vin, ˆcefe se mi aldonos prezent-leteron dirantan, ke mi konas vin, kaj ke vi estas tute fidinda. Vi vidos, tiu laboro enhavas neniun problemon. Dank’al la uniformo la homoj lasas 14
vin trankvila. Ili ˆ
generale opinias, ke vi estas policano.”
“Sed mi estas alilandano kaj ne havas laborpermeson,” kriis Rikardo, forte tenanta sin je la lasta motivo, kiu pravigus lian rifuzon labori.
“Tio ne estas problemo,” trankvile respondis la ˆciam praktika Katarina, kaj ˆsi malfermis sian sakon.
“Jen,” ˆsi diris, eltirante ofic-aspektajn paperojn. “Ni bezonas nur vian foton. La ceteron mi mem aranˆ
gos. Certe troviˆ
gas skribmaˆsino ˆci tie, ˆcu ne?”
“Sed... Kiel eblas?” Rikardo miris.
“Nu, anka˘
u mi estas eksterlandanino. Jam pasintjare mi venis ˆci tien somere, kaj mi demandis
en la koncerna oficejo, ˆcu eblas portempe labori. Mi ricevis trimonatan laborpermeson. Dum mi estis tie, la funkciulon oni vokis aliloken. Mi utiligis lian du-minutan foreston por al-mi-igi kelkajn el tiuj dokumentoj. Ili ˆciam povas utili, ˆcu ne? Kiu scias, kiam similaˆoj povas helpi? Kapti tiajn okazojn, kiam la sorto ilin prezentas, jen mia principo. Fakte, mi pravis. ˆ
Ci-jare, la ˆstato decidis ne
plu havigi portempan laborpermeson al eksterlandaj studentoj, pro la enlanda senlaboreco.”
“Sed la stampo kaj la...”
“Lasu min fari. Mi konas la necesajn metodojn. Stampon mi facile transigos de unu dokumento al alia per rimedo mia, ege simpla, kiu mirigos vin, kiam vi vidos min fari. Estos facile; ˆcio, kion 15
mi bezonas jam troviˆ
gas en ˆci tiu kuirejo. Mi tion konstatis traserˆcante por pretigi la kafon. Kaj la
subskribojn mi refaros perfekte. Mi estas fakulino pri malveraj dokumentoj. ˆ
Cu vi havas foton?”
“Ne.”
“Do, iru tuj.”
“Sed se vi diras, ke oni decidis ne havigi laborpermeson al eksterlandaj junuloj, via dokumento, eˆc se perfekta, valoros nenion!”
“Vi ne bone atentis min! Mi parolis nur pri studentoj. Vi ne estos studento. Vi estos juna eksterlandano, kiu vivas ˆci-lande jam de jaroj kun siaj gepatroj, kaj volas ˆsanˆ
gi la laboron, ˆcar li ek
de la infanaˆ
go deziras fariˆ
gi gardisto. La fakto, ke vi perfekte parolas la lingvon, helpos ilin kredi
ˆcion ˆci. Rapide sciigu al mi viajn naskiˆ
g-daton kaj lokon, kaj... nu, ni vidu, kiujn informojn ili volas.
Post tio, vi tuj iru fotigi vin.”
Estis la unua nokte. En sia gardista uniformo, Rikardo sentis sin stranga, kvaza˘
u li teatrus, kaj
kvaza˘
u, pro nekomprenebla kialo, li akceptis rolon, kiu tute ne ta˘
ugas al li.
Verdire, kiam li decidis proponi sin al Sekuriks — ˆcar li ne plu eltenis la kunan insiston de Milan kaj Katarina — li estis certa, ke tiu firmao malakceptos lin. Lia tro juna aˆ
go, lia timema aspekto,
lia videbla manko de praktikaj kapabloj ebligos tuj konstati — li opiniis — ke li ne ta˘
ugas por tia
alt-respondeca okupo.
Sed tiel ne estis. La oficisto apena˘
u rigardis lin. Sekuriks bezonis gardistojn, gardisto prezentiˆ
gis,
homo juna, sana, sufiˆce alta, normale forta, kion pli vi dezirus? Krome, letero de eksgardisto, kiu ˆciam laboris plej kontentige, varme priskribis la bonajn ecojn de ˆci tiu novulo. Ni proponas tian pagon, vi faros tion kaj tion ˆci, ˆcu vi povas komenci jam ˆci-nokte? Nu bone, perfekte, mankis al ni unu gardisto kaj necesus devigi aliajn longigi siajn laborhorojn, kion ili ne ˆsatas, nek ni, cetere, ˆcar ni tiam devas pagi pli... La afero estis rapide aranˆ
gita. Anta˘
u ol li havis la tempon konsciiˆ
gi, kio
okazas, Rikardo retrovis sin kun uniformo kaj precizaj indikaˆoj pri tio, kion li faru ˆci-nokte.
Fakte, la laboro ne estis vere malplaˆca. Malˆslosi pordojn, reˆslosi ilin, promeni sur stratoj senhomaj sub la amika rigardo de patrineca luno, reeniri domon, signi sian pason ˆce la tiucela surmura aparato, nenio el ˆcio ˆci estis terura. Eble Katarina kaj Milan pravis. Eble tiu laboro estis la plej bona maniero pagi al si reveturon hejmen, a˘
u eˆc — kiu scias? — pluan ferian restadon en alia ankora˘
u nekonata
lando, kien Katarina akceptus sekvi lin. Rikardo komends konsideri la vivon kun pli trankvila filozofio.
Li rigardis la paperon, kiu enhavis la sinsekvon de liaj taskoj. “Nun al Plinov.” li legis. Plinov estis ˆciovendejo, grandega milfaka magazeno, kie eblas aˆceti ion ajn. Rikardo devis pasi la˘
u difinita
vojiro sur ˆciu etaˆ
go kaj en diversaj lokoj marki sian ˆceeston per la horskriba aparato.
Estis precizigite al li, ke la kontrolon li devas fari en mallumo, kun nur poˆslampo, por tuj povi vidi fajron komenciˆ
gantan. Estis strange trapasi tiujn vastajn etaˆ
gojn nokte, en mallumo, sen renkonti
iun ajn, dum tage homoj ˆci tie multegas.
Alvenante sur la kvinan etaˆ
gon, la junulo a˘
udis bruon, kiu ne aperis tute normala. Li mallumigis
sian poˆslampon kaj staris senmova, provante kompreni, pri kio temas. Jes, li ne misa˘
udis, ne estis
ludo de lia imago, sed reala bruo, kaj super la loko, el kie la sono venis, videblis malforta lumo: tie iu uzis poˆslampon.
Rikardo sentis sian koron bati kun nekutima forto. Plej silente li proksimiˆ
gis, singarde, malrapide,
por ne riski konigi sian venon per fuˆsa ektuˆso al io nevidebla. Li vidis la ombron de homo, kiu faris lon en plej kaˆsa, ˆstela maniero. Li ektimis.
Same senbrue, kiel li venis, li paˆsis reen kaj iris al la suba etaˆ
go, kie li povis neˆ
genate telefoni. Li
ja sciis, ke Milan kaj Katarina troviˆ
gas en proksima restoracio-dancejo. Por kuraˆ
gigi lin, anta˘
u lia
timplena foriro al la nokta laboro, ili diris al li, ke ili estos tie, meze de la urboparto, kiun li devas prizorgi, kaj tie restos malfrue post noktomezo.
“Milan? Dank’al Dio vi ankora˘
u ˆceestas!”
“Kio okazas? Vi sonas, kvaza˘
u vi ˆus ekvidis la diablon.”
“A˘
uskultu, Milan, vi devas helpi min. Mi timas. Mi estas en Plinov. Kiam mi alvenis al la kvina etaˆ
go, mi a˘
udis nenormalan bruon. Poste, mi proksimiˆ
gis kaj vidis... Mi vidis nur ombron, sed ne
povas esti dubo. Estas homo tie, kiu kaˆse faras ion. Eble li ˆstelas, eble... Kiel mi povus scii? Helpu min, Milan, kion mi faru?”
“Arestu lin. Certe, se li laboras en senhoma magazeno ˆce tia lumo, li faras ion, kion li ne rajtas fari. Se li estus tie rajte, Sekuriks anta˘
uinformus vin. Iru lin aresti!”
“Aresti! Mi, aresti homon! Kiel oni faras? Mi neniam kapablus.”
“Rikardo, ne infanu, vi estas viro a˘
u kio? Estas plej simple. Paˆsu, unue senbrue, ˆ
gis plej proksime
al li, kaj poste rapide anta˘
uen kun la lumo de via poˆslampo al li direktita tiamaniere, ke ˆ
gi igu lin
senvida. Tiam vi diru per a˘
utoritata voˆco: Kion vi faras ˆci tie? Mi arestas vin.”
“Sed se li havas armilon, eble li mortigos min!”
“ ˆ
Cu Sekuriks ne donis al vi precizigojn, kiel agi en tia okazo?”
“Jes, sed tiu ulo parolis tiel rapide kaj vortigis al mi tiom da detaloj pri tiom da aferoj samtempe, ke mi ne kapablas memori. Fakte, mi ne vere a˘
uskultis. Min timigis la fakto, ke, kontra˘
u mia
atendo, ili akceptas min.”
“ ˆ
Cu vi mem ne havas armilon?”
“Jes, ili donis al mi. Sed mi ne scias, kiel uzi ˆ
gin, kaj, se mi bone memoras, mi praktike ne rajtas
ˆ
gin utiligi. Eble eˆc estas nenio en ˆ
gi, mi ne rigardis. Tiuj aferoj timigas min.”
“Nu, elprenu vian armilon. Tenu ˆ
gin dekstramane. Alproksimiˆ
gu kiel mi diris. Kaj kiam vi estos
tute proksime, direktu la poˆslampan lumon al liaj okuloj dirante: mi estas armita, vi ne povas elsavi vin, miaj kunuloj vin observas...”
“Kunuloj! ˆ
Cu vi akceptas veni min helpi?”
“Ne, ne, tio ne estas necesa. Diru tion nur por timigi lin. Li ne povas scii, ˆcu vi diras la veron a˘
u ne, sed eˆc se li iom dubos, li ne riskos sian vivon pro ebla mis-ideo. Kuraˆ
gon, Rikardo, mi estas
certa, ke vian devon vi bonege faros.”
“Klik” a˘
udigis la telefona aparato: Milan ne lasis al Rikardo la tempon respondi.
Reirante supren, la juna gardisto esperis, ke la kaˆs-aganto estos for. Fakte, tiu estis foriranta: poˆslampo ete lumigis vojon, kiun ombro sekvis singarde. Li celis la lokon, kie staris Rikardo, por malsupreniri la˘
u tiu sama ˆstuparo, kiun la knabo ˆus uzis. Malvarma pro timo, la knabo kapablis
fari neniun movon. Li nur staris tie, kun buˆso malfermita, koro batanta, kaj pensoj disflugantaj en nearanˆ
gebla malordo.
Tamen finfine unu ideo sukcesis eltiri sin klara super la pensa senordo: “Mi devas lumigi la poˆ
slampon kaj direkti ˆ
gin al liaj okuloj.”
Ve! Anta˘
u ol Rikardo faris la necesan moveton, lin trafis la lumo de la alia poˆslampulo, kiu tuj diris per voˆco plena je danˆ
gera a˘
utoritato:
“Kiu vi estas? Kion vi faras ˆci tie?”
Nur tiam Rikardo lumigis sian lampon. La alia surhavis la saman uniformon kiel li! Sekuriks-ulo!
“Mi arestas vin!” tiu diris. Li estis iom malpli alta ol Rikardo kaj korpe ne pli forta, sed li havis tian naturan a˘
utoritaton, ke nia amiko tute certe ne povus superforti lin. La ideo lin albati, a˘
u
simple diri ion, eˆc ne trapasis la kapon rikardan.
“Levu la manojn!” la alia diris. Kaj dum Rikardo, kiel fileto faranta, kion la patro diris, eˆc ne pridubante ties pravecon, altigis sian man-paron, la ulo rapidmove prenis la armilon de la knabo.
“Malsupren!” Li plu diris, signante per la armilo, ke ˆcia rifuzo havus danˆ
gerajn sekvojn.
ˆ
Safide, Rikardo lasis la uniformulon konduki lin al la subtera parto de la konstruaˆo.
“Nun mi vokos la policon,” la ulo diris kun stranga, supereca rideto. “Ilin interesos ekscii, kion vi, kiel malvera gardisto, planis fari ˆci tie.”
La ulo eliris kaj ˆslosis la pordon. Sola, la knabo sentis fortan emon plori, sed apena˘
u malsekiˆ
gis
liaj okuloj. Ial, neniu ploro venis.
Dum Rikardo tiel bele rolis kiel arestanto, dis-opinioj ne tre amike esprimiˆ
gis en la tuj apuda
dancejo.
“Restu ˆci tie, se vi volas, sed mi ne lasos lin sola kontra˘
u ˆstelisto eble danˆ
gera,” Katarina diris
decidplene.
Milan ne tuj respondis. Li ne ˆ
guste komprenis kial, sed tiu ideo ne plaˆcis al li. Fine, li eligis
kelkajn vortojn, kiujn li kvaza˘
u prenis el la buˆso de Sandro, la amiko matene renkontita:
“Se ni konstante kuros helpi lin ˆce la plej simpla problemo, li neniam fariˆ
gos vera viro, li restos
plorema infaneto, eˆc se li estas korpe pli forta ol multaj, perfekte kapabla sin defendi.”
Sed Katarina nur levis la ˆsultrojn.
“Mi iras,” ˆsi diris. “Faru la˘
u via plaˆco.”
Milan nur povis iri kun ˆsi.
“Estas la tuj apuda konstruaˆo,” ˆsi pluparolis. “Ne povus esti pli proksime.”
Post kelkaj momentoj ili la˘
uiris la muron de Plinov.
“Help!” sonis voˆco de ie sube, kaj a˘
udiˆ
gis bruo, kvaza˘
u iu batus ion.
“Estas Rikardo!” Katarina diris. “Kiel ni povas...?”
“Venu,” Milan respondis ekkurante, “mi memoras, kiun pordon uzas la Sekuriks-gardistoj. Anka˘
u
mi iam sekuriksis ˆci tic. Certe ˆ
gi estos malˆslosita. Jen, ni alvenas.”
Sed iom anta˘
u ol li ektuˆsis la pordon, ˆci-lasta malfermiˆ
gis mem, Milan mire konstatis, ke elpaˆsas
ulo vestita per Sekuriks-uniformo, kaj ke tiu ulo havas vizaˆ
gon, kiun, fote, la polico vaste diskonigis:
teroristo, kiu respondecas pri la morto de pluraj dekoj da homoj pro eksplodo, kiun li okazigis tagmeze, anta˘
u kelkaj semajnoj, en loko plena je preterpasantoj.
Li provis kapti lin, sed la alia sendis al li baton tiel fortan, ke Milan falis sur la trotuaron. La junulo tamen ne perdis tempon. Kelkaj momentetoj sufiˆcis, por ke li restarigu sin kaj ekkuru post la teroristo.
22
Katarina, dume, pasis en la ˆciovendejon. ˆ
Si sukcesis fari lumon kaj direktis sin la˘
u la sonoj al
la malsupra loko, kie Rikardo estis enˆslosita. Feliˆce, la ˆslosilo estis en la pordo. Tiun ˆsi do facile malfermis.
“Katarina!”
Li ˆetis sin al ˆsi, ektenis ˆsin en siaj brakoj. ˆ
Gis kiso li ne kuraˆ
gis iri, kvankam li forte emis.
“Rakontu! Kio okazis?”
Amba˘
u informis la alian pri la ˆusaj okazaˆoj.
“Sed li estas Sekuriks-gardisto!”
“Tute ne! Vera gardisto tiel ne agus. Kiam li faligis Milan, estis klare, ke li volas plej rapide forkuri. Honestulo ne farus simile. Li sukcesis havigi al si uniformon, ˆ
guste ˆcar li anta˘
uvidis la
riskon renkonti iun kiel vin. Li sciis, ke tio estigos hezitmomenton, kiun li povos sukcese uzi. Sed ni ne perdu tempon. Tiu ulo estas danˆ
gera. ˆ
Sajnas al mi, ke mi jam vidis lian vizaˆ
gon. Ial ˆ
gi elvokas
ion mortigan. Kie li estis? Kion li faris? Ni iru tuj kontroli.”
Rikardo bone memoris la lokon, kie troviˆ
gis la ombro, kiam li malkovris la ulon. Ili tien iris.
“Rigardu, tio... tiu afero, kiun li fiksis sub la montrotablo tie ˆci. .. ˆ
Cu tio ne estas... Mi memoras,
kial lia vizaˆ
go ˆsajnis konata! Estas unu el tiuj teroristoj, kiujn la polico serˆcas. Fotoj de li aperis ˆcie en la lando. ˆ
Cu vi ne vidis? En la stacidomo ili estas sur ˆciu muro, kun indiko, ke se iu povas
doni al la polico informon, kondukantan al trovo, li ricevos mi-ne-memoras-kiom da mono. Ni tuj telefonu al la polico.”
“Katarina, mi petegas vin, tion ne faru!”
La sono de la rikarda voˆco mirigis la knabinon, tiel timplena ˆ
gi estis.
“Sed... ni ne povas lasi ˆci tion... kial ne telefoni?”
“Mia laborpermeso! ˆ
Gi estas malvera! Se la polico esploros, pridemandos min, ˆ
gi certe kontrolos
kaj...”
“Ili tion ne rimarkos, a˘
u ne konsideros.”
“Mi timas. Mi prezentis min al la polico, kiam Janˆcjo ˆstelis mian monon kaj mian veturbileton.
Ili do jam scias pri mi.”
“Tio estas tute alia afero. Ili ne...”
“Je la nomo de Dio, mi petegas vin, Katarina, lasu min ekster tiu afero.”
“Nu, mi provos ne enmiksi vin, sed ni havas respondecon anta˘
u la multaj personoj, kiujn tiu aˆo
povas mortigi. ˆ
Ciaokaze, vi devas tuj informi la centran oficejon de Sekuriks. Vi ne povas ˆsajnigi,
ke okazis nenio.”
Rikardo tremis tutkorpe. Li kapablis diri nur:
“Terure, terure!”
Kaj post momenteto:
“ ˆ
Cu mi devos diri la veron? Ke mi ne defendis min? Ke mi lin lasis enˆslosi min ie subtere? Mi tuj perdos mian laboron!”
“Nu, la veron ni povas aranˆ
gi. Ni povas diri, ke vi provis kapti lin, sed ke li sukcesis sin kaˆsi en
la magazeno, kaj poste forkuri, sed ke, vidante la lokon, kie li kaˆsfaris ion, vi iris kontroli kaj trovis ˆci tiun aˆon.”
“Vi pravas. Mi estas morte tima, sed mi komprenas, ke nenion alian mi povas fari. Mi iros telefoni. ˆ
Cu vi bonvolas veni kun mi? Via apudstaro estas ege necesa.”
Milan apena˘
u komencis postkuri la teroriston, jam oni atakis lin de malanta˘
ue. La postkurato ja
ne laboris sola. Du kunuloj atendis lin ekstere. Ilia tasko estis kontroli la diversajn pordojn de la ˆciovendejo, por la okazo, se iu el ties gravuloj venus kaj per ˆslosilo enirus tra unu el ili.
ˆ
Car la magazeno estis grandega kaj havis enirejojn ˆce kvar stratoj, ili devis konstante rondpaˆsi ˆ
gin. Ili konis la horojn de la Sekuriksvojiro kaj la˘
u ilia plano la ˆcefo devis eniri la konstruaˆon post
paso de la gardisto. Ili kompreneble ne povis scii, ke ˆci-nokte la gardisto estas komencanto, homo ne tre praktika, kiu ne povis ne malfrui en sia rondirado. Kiam Rikardo eniris, amba˘
u kunuloj troviˆ
gis
ˆce la alia flanko de la granda magazeno, tiel ke ili ne povis vidi lin, sed ili trankvilpaˆse alvenis al la flanko, kie ilia ˆcefo eniris, ˆ
gustatempe por mire konstati, ke tiu kure foriras kaj ke iu eksekvas lin.
Ilia interveno estis rapida kaj trafa. Post kelkaj momentoj, Milan kuˆsis sur la trotuaro, senkonscia kaj kun videblaj batmarkoj.
“Mi havas ideon,” Katarina diris. “Eble ˆ
gi ebligos al vi rilati pli malfrue kun la polico. A˘
u eble
eˆc tute ne.” ˆ
Ci-lastan parton ˆsi ne kredis, sed, la˘
u ˆsia opinio, ne gravis malveri, se tio povis remeti
iom da trankvilo en la koron de la tremanta knabo.
“Ideon, ˆcu? Kiun?!”
“Vi iru da˘
urigi vian gardistan kontrol-iron. Mi telefonos al Sekuriks, ke vi eliris por postkuri
teroriston, sed vi komprenis, ke vi ne havas ˆsancon lin trafi. Tiam vi vidis min, kiun vi konas kaj fidas, kaj petis min telefoni al Sekuriks kaj al la polico, restante ˆci tie por montri, kie troviˆ
gas tiu
suspektinda afero. Dume vi da˘
urigas vian noktan gardo-iron, pri kiu vi nun kontra˘
uvole malfruis.
Tiel ili rilatos nur kun mi, kaj plej alte estimos vin: post tia aventuro, via unua penso ja estis nur via respondeco de Sekuriks-gardisto.”
“Da˘
urigi, mi, nun, post ˆcio ˆci, ˆcu? Sed mi apena˘
u kapablas pensi!”
“Des pli bone! Ne pensu. Nur reprenu vian paperon kun la indiko de la sinsekvaj taskoj, iru al la domo, kie vi devas iri post Plinov, kaj da˘
urigu plu.”
“Almena˘
u tiel mi ne devos mem telefoni al Sekuriks a˘
u al la polico! Dankon, Katarina, ˆsajnas al
mi, ke via ideo estas bona. ˆ
Cu vi tiel ˆciam pravas?”
“Eble ne tute ˆciam, sed ofte, kara, plej ofte.”
Dum Rikardo paˆsis for, senpezigita pro la eblo ne telefoni mem al tiuj timigaj oficejoj, la vorto
“kara” plaˆce resonis en liaj oreloj.
Sola en la vastega magazeno, Katarina decidis ne telefoni tuj. Tiuj teroristoj tute certe volas, ke la eksplodo okazu iam dumtage, kiam estos multegaj homoj en la proksimaˆo. Tion ili faris jam dufoje, tion ili certe ree faras. Sekve, ne estas urˆ
ge informi la policon a˘
u la Sekuriksan centran
oficejon. Ju pli malfrue ili ekscios pri la afero, des pli longe ili lasos Rikardon trankvila. Kaj la komforton de tiu aminda ˆsafido oni plej serioze atentu.
Samtempe, disaj sentoj interbatiˆ
gis en la koro de Rikardo, dum li paˆsis de konstruaˆo al konstruaˆo
la˘
u la papero, sur kiu priskribiˆ
gis la sinsekvo de liaj noktaj taskoj. “Espereble ˆ
si atendas anta˘
u ol
voki la policon”, li pensis, timante la momenton troviˆ
gi vid-al-vide de policano, kiun eble interesos
lia laborpermeso. Sed la kontra˘
ua penso lin okupis same: “Nun, tiu aminda kuraˆ
gulino troviˆ
gas
tute sola en tiu danˆ
gera loko, kie eksplodo riskas okazi de minuto al minuto. Espereble ˆ
si
vokos la policon tuj, por ke ili rapide liberigu ˆ
sin de tiu plej timinda danˆ
gero.”
Anka˘
u sur alia kampo la knabo havis sentojn reciproke kontra˘
udirajn. “Kial mi faras ˆ
ci tiun
rondiradon? Kial mi ne malaperas tuj? Mi povus reiri hejmen petveture. Tiel la polico ne 27
scius pri mia nevera laborpermeso. Kompreneble mi ne ricevus la monon de Sekuriks, sed
kiom valoras mono, se oni ekscios, ke ˆ
gi estis ricevita per nehonesta rimedo? Jes, sed petveturi
estas riska afero. Oni povas atendi dum horoj, kaj neniu a˘
uto haltas. Kaj cetere mi malˆ
satas
peti, mi neniam petveturis, mi ne estas tia homo, kiu sukcesas en similaj aferoj. Kaj krome la pago de Sekuriks estas grava. Valoras atendi ˆ
gin. Ne, ne. Mi ne foriru. Mi faru mian
laboron plej zorgeme. Cetere, se mi malaperus, mi perdus Katarinan.”
La penso pri Katarina redonis al li kuraˆ
gon. La laborpermesa problemo iˆ
gis eta, eta. Kaj eˆc se la
polico malkovros lian fi-agon, eˆc se oni enˆslosos lin en malliberejo, Katarina venos viziti lin, alporti al li oranˆ
gojn...
Kaj post tiu penso, kiu igis lin rideti, teruro ree kaptis lin. Sed kion fari? Kiam oni sentas sin senpova, oni turnas sin al Dio. “Dio, Dio mia,” li malla˘
utis, “mi petegas vin, faru, ke Katarina tuj
voku la policon, ke tiu eksplodaˆo ne ekfunkciu, dum ˆsi troviˆ
gas tie sendefende.”
Tiel plu iris Rikardo, kaptata jen de timo, jen de espero, jen ree time tremanta, jen repensanta pri sia amo... Dancis la sentoj en li dancon plej ofte ne plaˆcan. Kaj li paˆsis plu kaj plu sub la luno.
Sur la stratoj senhomaj je tiu nokta horo, taksio, revenanta de malproksima veturado, subite haltis. Sur la trotuaro ja kuˆsis juna viro, ˆsajne malbonfarta. La ˆsoforo ela˘
utiˆ
gis, iris al la kuˆsanta
homo.
“Batita! Videble tiu estis atakita kaj batita! Li estas senkonscia, sed li vivas.”
La ˆsoforo rondrigardis, esperante vidi iun, kiu povus helpi. Malplaˆcis al li lasi la junulon sola surtrotuare, dum li iras telefoni al la polico. Sed la strato estis plu senhoma.
Feliˆce, telefono troviˆ
gis ne tre malproksime. Post nelonge, la polico estis informita. Plu pasis
kelkaj minutoj kaj jen polica a˘
uto, kun turniˆ
ganta lumo sur ˆ
gi, rapidege alvenis al la loko, kie la
taksiˆsoforo atendis.
Milan estis eliˆ
ganta el sia nekonscia stato. Li sukcesis sidigi sin.
“Nenio serioza,” diris unu el la du ˆus alvenintaj policistoj, post rapida kontrolo. “Nenio ˆsajnas rompita. Ili trafis vin nur supraˆe.”
“Supraˆe, ˆcu vere?” Milan respondis. “La doloro, kiun mi sentas, ne ˆsajnas al mi supraˆa. ˆ
Sajnas,
kvaza˘
u mia kapo balda˘
u eksplodos.”
“ ˆ
Cu vi sentas vin kapabla rakonti, kio okazis?”
“Nu, mi provis haltigi tiun teroriston, li ˆetis min teren, mi tamen tuj restariˆ
gis, kuris post li,
sed tiam aliaj atakis min de malanta˘
ue, mi ne vidis ilin, eˆc ne scias, kiom da ili estis. Tre rapide ili
havigis al mi baton, ege dolorigan — eˆc se la˘
u kelkaj nur supraˆan — kiu faligis min senkonscien.”
“Teroristo, ˆcu? Kiu?”
“Nu, mi ne scias la nomon, sed lia foto troviˆ
gas ˆcie en la urbo, en la tuta lando, fakte. Polico
serˆcas lin.”
“ ˆ
Cu vi estas certa? Kie vi provis haltigi lin?”
“Mi eble ne estus certa, se mi nur vidus lin pasi kure, kiam li eliris el la magazeno, sed post la batoj, kiujn mi ricevis, ne plu estas dubo. Se aliaj fiuloj havus similan vizaˆ
gon, estus vere plej
mirige.”
“Li eliris el magazeno, vi diris. El kiu?”
“Plinov. Mi estis tie kun knabino. Kiam ni alvenis ˆce pordo, li eliris, preska˘
u kure. Mi tuj rekonis
lin. Mi provis lin haltigi, sed ne sukcesis, kaj...”
“Kun knabino? Kie estas nun tiu knabino?”
“Mi ne scias. Si eble eniris la ˆciovendejon. Ni iris helpi Sekuriks-gardiston, kiu, ˆsajne, estis enˆslosita tie.”
“Enˆslosita? Sekuriks-gardisto? Kion vi rakontas?”
La dua policisto tre malla˘
ute komunikis sian opinion en orelon de la unua:
“La bato, kiu lin trafis, verˆsajne malbonigis lian kapon...”
“Nu,” reparolis la unua, “ˆcu vi kapablas stari? Jes? Bone! Ni iru al Plinov por vidi, ˆcu eblas igi la aferon pli klara, kaj eble eˆc anka˘
u trovi vian kunulinon. Venu kun ni.”
Feliˆca troviˆ
gi sola en tiu vastega magazeno, Katarina promenis en ˆ
gi, observante, interesiˆ
gante
pri tio kaj tio ˆci, fojfoje eˆc dancante en la pasejoj, kiuj tage ˆciam plenplenis je moviˆ
gantoj, sed kiuj
aspektis nekredeble larˆ
gaj ˆci-nokte pro la senhomeco.
Sed jen ˆsi a˘
udis, kvaza˘
u pluraj homoj envenus.
“Milan! Mi forgesis pri Milan!” ˆsi ekpensis. “Certe li kaptis tiun teroriston kaj ˆ
cion rakontis
al la polico. Ili do venas por vidi la eksplodaˆon. Kaj mi eˆ
c ne telefonis al Sekuriks! Tio aperos
suspekta. Mi devas telefoni tuj.”
Feliˆce, ˆsi rapide trovis telefonon, kaj post kelkaj provoj sukcesis ricevi komunikiˆ
gon kun la ekstero.
“Sekuriks,” diris dormema voˆco, post kiam la longa sonorado finfine ˆcesis.
“Mi estas en Plinov,” Katarina diris, “mi telefonas nome de via gardisto. Li trafis teroriston, kiun la polico serˆcas, kaj...” ˆ
Si rakontis la tutan aferon, kun la ˆsanˆ
goj, kiujn ˆsi trovis metindaj.
“Bone, mi tuj informos la policon. Restu tie. Vi certe tuj ricevos ties viziton,” la sekuriks-ulo finis.
La˘
u la bruoj, Katarina komprenis, ke oni serˆcas ˆsin. ˆ
Si decidis plej diskrete reiri al la loko, kie la
eksplodaˆo troviˆ
gis, kaj tie malkaˆsi sin. ˆ
Si nun estis sur la sepa etaˆ
go, kaj la homoj, kiuj envenis la
ˆciovendejon, a˘
udeble traserˆcis etaˆ
gon post etaˆ
go, komencante de malsupre. ˆ
Si rapide ˆstuparis ˆ
gis la
kvina, kie la teroristo faris sian kaˆsan laboron, kaj tie bonvenigis la policanojn, sekvatajn de Milan, kies vizaˆ
go montris batsignojn.
“Kion vi faras ˆci tie, nokte, en ˆslosita magazeno?” suspekteme demandis unu el la policanoj.
“Mi atendas vin.”
“Kiel vi povas atendi nin? Ni eˆc ne estis informitaj pri via ˆceesto!”
Precize je tiu momento ekvivis la portebla radio-aparato, elsenda kaj riceva, kiun la alia policano surhavis. La interparolo ne estis tre a˘
udebla por la aliaj ˆceestantoj, sed tuj li klarigis:
“Oni petas nin veni al la kvina etaˆ
go de Plinov. Tie atendas nin knabino, kiu havas ion gravan
por diri.”
“Strange, ke nur nun ni iˆ
gis informitaj,” diris la alia.
“Ho, vi scias,” Katarina respondis ridete, “tiu Sekuriks-ulo ˆsajnis tiel dormema, li diris, ke li sciigos al la polico, sed mi min demandis, ˆcu estas saˆ
ge fidi lin. Tamen li tiom ripetis “estas nia
tasko kontakti la policon, ne faru al vi zorgojn”, ke mi ne kuraˆ
gis mem voki vian oficejon.”
“Ha! Sekuriks! Kompreneble!” la policanoj pli malpli samtempe diris. “Tiuj kredas sin pli fortaj ol la vera polico kaj ˆciam volas solvi la problemojn mem, eˆc kiam ili ne kapablas... Sed diru do al ni, kial vi telefonis al Sekuriks kaj kion vi faras ˆci tie.”
Refoje, la raporto de Katarina ne plene prezentis la veron, sed ˆ
gi estis kredebla, kaj ˆ
gusta pri la
detaloj, kiuj riskus enhavi gravegajn sekvojn. Kiam ˆsi montris la aˆon, kiun la teroristo fiksis sub montrotablo, la policaj vizaˆ
goj alprenis plej seriozan esprimon. Tuj la policestro estis informita, kaj
post neimageble mallonga da˘
ureto alvenis fakulo pri eksplodaˆoj kaj suspektindaj objektoj.
32
“ ˆ
Ci tiu estos facila,” diris al si Rikardo, enirante ne tre grandan magazenon, porsemajne fermitan
“pro subita forpaso de la estro”, la˘
u skribaˆo fiksita sur la pordo.
Sed apena˘
u li estas en ˆ
gi, jam lin ekkaptas nova timo. ˆ
Sajnas, ke io bruas, kaj tiuj bruoj strange
similas tiujn, kiujn li mem faris, kiam li estis enˆslosita. Ne ekzistas tiom da malsamaj manieroj alvoki helpon!
ˆ
Sranko. Muroˆsranko, fakte. Jes, el ˆ
gi la batbruoj venas. ˆ
Slosilo troviˆ
gas en la ˆsrankopordo. Kun
koro batanta, Rikardo malˆslosas, malfermas kaj vidas viron, kies korpo ne povas moviˆ
gi pro tre
serioze farita ligado: la manoj estas fiksitaj unu al la alia ˆce la dorso, kaj anka˘
u la malsupran parton
de la kruroj oni ligis. Tuko sur la buˆso malebligas parolon, kaj, mirige, mankas al la viro pantalono.
La aero, kiu trafas la nazon de la knabo, tiel aˆce malpuras, ke lia unua movo estas forturni sin.
Nur per tre malfacila kunpreno de la tutaj troveblaj kuraˆ
go kaj volforto li sukcesas reveni al la viro
kaj liberigi lin.
Kiam tiu ekparolas, lia voˆco plenas je kolero:
“Pli ol dudek kvar horojn! ˆ
Cu vi povas imagi? Pli ol dudek kvar horojn mi restis en tiu lokaˆco.
Sen manˆ
gi, sen trinki, sen povi iri necesejen. Fi! Mi fermu la pordon. Pri la purigo ni aranˆ
gos poste.
Iru al la fenestreto tien, bonvolu, kaj envenigu iom da pura aero. Elteni tian malpurecon mi ne plu povas. Kaj nun trinki,” li aldonas, kaj li iras preni por si grandan glason da biero.
Rikardo estis tiel trafita de la neatendita trovo, ke li nur rigardegas plu, senvorte, kun la malfermita buˆso, kiun li kutime elmontras, kiam timo a˘
u nekompreno forprenas de li ˆcian kapablon funkcii.
“Ki... ki... kio o... okazis al vi?” li fine sukcesas elparoli.
“La teroristo atakis min. Tiu, kies foto malbeligas ˆciun straton de ˆci tiu urbaˆco. Mi apena˘
u vidis
lin, sed tamen sufiˆce por lin rekoni. Sed tuj mi estis senkonsciigita. Mi vekiˆ
gis ligite kaj enˆslosite,
sen pantalono.”
“Tion mi komprenas eˆc malpli ol la ceteron. Kial diable igi vin senpantalona?”
“Uniformon li volis. Li prenis anka˘
u la jakon. Li ial bezonis mian uniformon de Sekuriks-gardisto.”
“ ˆ
Cu anka˘
u vi estas Sekuriks-ano? Nekredeble!”
“Kion vi trovas nekredebla? Mi ne estas malpli ta˘
uga por tiu belaˆca funkcio ol vi, knabeto! A˘
u
ˆcu vi trovas min fi-garda, ˆcar mi lasis ilin superforti min?”
“Ne, ne, mi...” komencis Rikardo, time, ˆcar tiu viro estis alta, larˆ
ga kaj dika fortegulo, kiun kolero
igis eˆc pli danˆ
gera. Sed li ne havis la tempon fini, jam la alia interrompe parolis:
“Ne kredu min pli fuˆsa ol vin. Via nuna sinteno ne vidigas vin alte kapabla gardisto. Vi staras tie kiel ulo, kies pensilo ˆcesis funkcii.”
“Mi trovas en vi nenion malbonan. Kaj mi ne dubas, ke mi estas ˆciurilate malpli kapabla ol vi.
Ne. Vi min miskomprenis. Kiam mi uzis la vorton nekredebla, mi simple volis diri, ke mi ne facile komprenas, kial nia firmao lasis vin en tiu ˆsranko sen zorgi pri vi dum pli ol dudek kvar horoj.”
“Videblas, ke vi estas novulo. Min tio ne mirigas. Sekuriks estas en tre malfacila situado. Mankas viroj, kiuj akceptas fari tiun laboron. Domˆstelistoj, fajrofarantoj kaj teroristoj pli kaj pli multas, kaj fariˆ
gas pli kaj pli sentimaj...”
“Sed,” Rikardo interrompis, “se vi ne faris vian tutan rondiradon, la centra oficejo tion eksciis jam frumatene. Ili sciis, kiun vojiron vi devis sekvi. Kial ili ne serˆcis vin?”
“Ili ne havas sufiˆce da homoj por fari la tutan laboron, kaj serˆci min ne alportas al ili monon, do estas por ili malpli grava tasko ol kontentigi la protekto-petantojn. Eble ili opiniis, ke mi ien forveturis kun mono ˆstelita dum mia rondirado. Kiu scias?”
“Tamen, se ili ne havas sufiˆcan personaron por serˆci malaperintan gardiston, ili povas transdoni la aferon al la polico!”
“Polico! Knabo, sciu, ke mi siatempe anis al la polico. Mi konas tiun mondon. Kiam ili eksciis, ke mi ekspolicano malaperis, miaj ekskunuloj tute certe reagis per ˆ
gojega ridado. Kiam ili scios, ke
mi estis ligita en ˆsranko dum dudek kvar horoj, senpantalone, ilia ridego altiˆ
gos ˆ
gis neniam trafitaj
suproj, ˆ
gis ili preska˘
u mortos pro rido. Tian humuron ili havas.”
“Tamen...”
“Cetere, anka˘
u al la polico mankas homoj. Ili ne sukcesas plenumi ˆciujn gravajn taskojn. kiujn
ili devus. Kaj vi scias pri tiu renkontiˆ
go de ˆstatestroj, kiu okazos morga˘
u. Pro ˆ
gi la polico petis la
helpon de Sekuriks, ˆcar ˆ
gi ne havas — multe mankas ˆ
gis tio — tiom da homoj, kiom ˆ
gi bezonus,
kiuj kapablas plenumi gardfunkciojn en tia riskoplena situacio. La polico komencos serˆci min, post kiam la ˆstatestroj reflugis sialanden. ˆ
Gi ne povas ˆcion fari, do ˆ
gi komencas per la tasko, kiun ˆ
gi
opinias plej grava. Por mi, mi gravas pli ol ˆstatestro, sed mi dubas, ˆcu multaj samopinias kun mi.”
“Kaj Sekuriks pensis, ke, se vi ne malaperis ien kun mono a˘
u kun bela riˆca virino, mi certe trovos
vin, ˆcar mi faras la saman rondiradon.”
“Prave. Vi komencas kompreni, kiel ilia kapo funkcias. Ili pensis, ke, kio ajn okazis al mi, mi verˆsajne povos elteni unu tagnokton. Tamen ni ne estu tro aˆc-opiniaj pri ili. Kion ili povas fari, sen pli da gardistoj, se la polico ne povas helpi tuj?”
“Nu, jes, finfine, la nekredeblaˆo fariˆ
gas pli kredebla. Sed ne pro tio pli plaˆca. Mi dekomence ne
estis tre ema akcepti tiun ˆci laboron, kaj mi ne povas diri, ke la ˆci-noktaj okazaˆoj grandigas mian amon al ˆ
gi. Tamen, kion mi faru nun? Mi treege malfruas en mia vojiro.”
“Rapidu for, kaj finu ˆ
gin. Mi tuj raportos mem pri mi, kaj pri la fakto, ke vi min liberigis. Diru
al mi, knabo: kiel vi nomiˆ
gas?”
En la terorista loˆ
gejo, tri viroj ˆetis al si reciproke vortaˆcojn.
“Sufiˆcas!” a˘
utoritatis la Unua. “Mi plu surhavos la uniformon.”
“Vi jam devus esti for de longe,” la Dua malkontentis. “Mi ne komprenas viajn strangajn ideojn.
Normale vestita, en veturilo, vi jam estus ekster ˆcia danˆ
gero, ke polico kaptus vin...”
“Kun gardista uniformo, vi estos tuj rekonebla,” aldonis la Tria, same aˆc-voˆce.
“ ˆ
Guste ne. Uniformulon sur biciklo ˆciuj vidas, sed memoras neniu. Nu, mi estas la ˆcefo, kaj sufiˆcas kun tiu ˆci diskuto.
Montriˆ
gas, ke vi ne povas kompreni, sed tio nenion ˆsanˆ
gas. Mi ne akceptas pluan diskutadon.”
“Uniformo! Ili ne povas kompreni”, li plu pensis, dum streˆca silento ekpezis en la ˆcambro. Li ˆciam havis fortan amon al uniformoj. Jam kiam li estis nur dekjara, kaj lia dudekjara frato revenis hejmen soldate vestita, li sentis egan admiron, kiun ne vere ˆ
genis la fakto, ke tiu frato konstante
parolis pri li plej malestime. Kaj kiam tiu fariˆ
gis policisto, kiel bela li aspektis en sia uniformo! Li
plu alparolis la frateton de alte, kvaza˘
u ˆci-lasta estis io fuˆsita de la naturo, kaj tio kolerigis la knabon,
sed en la koleron kiom da admiro enmiksiˆ
gis! Kaj kun la admiro venis dezirego foje montri al la
frato sian valoron. La pliaˆ
gulo trovadis plezuron en la arto, kiun li pli kaj pli perfektigis, ridindigi
la frateton, sed tio nur fortigis en la knabo la volon sekvi la vojon de la frato, por iutage povi diri:
“Rigardu. Mi ne estas neniulo. Anka˘
u mi havas uniformon. Kaj oni trovas min pli bona ol vin.”
Sed pro iu fuˆso, kiun kapdoktoro priskribis malhoneste, la pli juna frato ne restis longe soldato.
La polico malakceptis lin, ˆcar li estis iom tro malalta. En la ekzameno por fariˆ
gi fervoja kontrolisto
li malsukcesis. La dogana servo rifuzis lin nejuste, ricevinte raporton pri lia sinteno dum la tempo soldata. Kaj tiam lian fraton policiston mortigis iu aˆculo... Nun, kiam li havas belan uniformon, kaj plenumas konstante grandfarojn, kiuj igas la mondon paroli pri li, kaj lin senti sin grava, oni ne 37
forprenu de li la plezuron trabicikli la regionon uniforme!
Estas mirinde, kiom oni povas esprimi senparole. Dum la Unua perdiˆ
gis en siaj memoroj kaj
konsideroj pri uniformoj, la Dua kaj Tria rigardis sin reciproke kaj interˆsanˆ
gis per la okuloj, fojfoje
helpataj de diskreta manmovo, ideojn plej interesajn.
Kiam la ˆcefo videble eliˆ
gis el sia dolˆca-maldolˆca baniˆ
go en silenta pensado, la Dua ekparolis:
“Mi pripensadis, dum vi restis longe senparola, kaj finfine mi ˆsanˆ
gis mian opinion. Aperas nun
al mi, ke vi pravas. Sur biciklo, kun gardista uniformo, vi estos malpli rimarkebla.”
“Jes,” aldonis la Tria, “anka˘
u mi nun samopinias. Krome, la fakto, ke ne tuj vi forkuris, helpos.
Eˆc polico serˆcanta vin ne zorgos pri gardisto malrapide biciklanta tiel malfrue post la okazaˆoj. Nun, kiam via vizaˆ
go estas tute senhara, vi ne plu similas viajn fotojn. Kaj ˆcar neniu povas suspekti, ke vi havas uniformon...”
“Vi estas certaj, ke vi mortigis tiun ulon, kiu provis min haltigi ˆce la eliro el Plinov?”
“Jes, tute certaj. Ne havu zorgojn pri tiu.”
“Bone. Nu, ˆcio nun estas en ordo. Mi tuj forbiciklos. Vi konas viajn devojn pri la sekvo. Agu precize la˘
u ili. Mi fidas vin. ˆ
Gis!”
Li ne estis for de tre longe, kiam la Dua ektelefonis:
“Polico, ˆcu? Mi vidis la teroriston, kies foto troviˆ
gas ˆcie en la lando. Li surhavas gardistan
uniformon kaj trankvile biciklas. Direkte al la maro, ˆsajnas al mi. Anta˘
u kelkaj minutoj li pasis
preter la Centra Teatro. Atentu, li ne plu havas eˆc unu haron sur sia vizaˆ
go, sed eˆc tiel li estas plene
rekonebla.”
“Bone,” diris la Tria. “Nun ni rapide transiru al la kaˆsejo, kiun li ne konas. Finfine ni estos senigitaj de tiu ulo, kiu fariˆ
gis pli kaj pli danˆ
gera kun siaj uniform-insisto kaj nekapablo konsideri
la realon.”
Dume, en la policejo, la juna viro, kiu ˆus refermis la telefonon, deklaris sin senkomprena:
“Imagu! Se lia informo estas ˆ
gusta, li rajtas ricevi multegon da mono, kaj li eˆc ne diris sian
nomon, a˘
u de kie li telefonas. Homoj fariˆ
gas strangaj, kiam ili rilatas kun la polico.”
Rikardo turnis sin. Iu kuris post li, kaj li forte sentis la neceson esti plej singarda. Sed li tuj malstreˆciˆ
gis. Estis la fortulo, kiun li liberigis el la ˆsranko.
“Tie ˆci vi jam estas! Diable! Vi rapidas!” tiu diris.
“Vi rapidas ne malpli,” Rikardo rebatis. “Kio okazas? Kial vi ne iris dormi tuj?”
“Se vi scius, kiom mi tion deziras! Sed ili ne lasis min. Post kiam vi foriris, mi kompreneble tuj telefonis al Sekuriks. Ili opiniis, ke vi ankora˘
u ˆceestas, kaj volis urˆ
ge paroli kun vi. Mi diris, ke
mi tuj iros transdoni ilian komunikon, kio ajn ˆ
gi estu, sed ke mi unue devas raporti, kio okazis al
mi. Estas grave, ke ili sciu, al kiaj danˆ
geroj ni elmetas nin. Tio donos al ili pli sanajn ideojn pri la
monvaloro de nia laboro.”
“Kaj kio estas tiu informo, kiun vi devas transdoni al mi tiel urˆ
ge?”
“Mi ne scias, al kio ˆ
gi rilatas. Estas simple, ke tuj post via rondirado vi iru al la ˆcefpolicejo, kie
oni atendas vin.”
La junulo ektremis. Malplaˆcaj pensoj pri lia laborpermeso envenis lin neforˆeteble.
Fakte, la etoso en la ˆcefpolicejo estis tute alia, ol li atendis. Troviˆ
gis tie multaj homoj. ˆ
Ciu gazeto
ˆsajne havis tie raportiston kaj fotiston. Se konsideri la voˆcojn kaj la aspekton de la vizaˆ
goj, ˆciuj
ˆceestantoj jam trinkis pli — kaj ne akvon — ol oni normale imagus ebla en tia loko.
“Berto! Alportu plian botelon!” iu kriis, dum apudulo lia diris, direktante al Rikardo okulojn iom mis-celajn: “Je via sano, knabo, je via sano!”
Iu sentis sin devigita prezenti al Rikardo la ˆcefrolulojn:
“S-ro Ipsilón, ˆcefˆcefo de Sekuriks. S-ro Ikso, estrestro de la polico. Sinjoro Zo, ˆcefestro de Plinov, la konata magazenego.”
Nur tiam Rikardo rimarkis, ke anka˘
u Katarina kaj Milan ˆceestas. Li aliris ilin.
“Kio okazas? ˆ
Cu ili perdis la kapon?”
“Tute ne. Ili feliˆcas, kaj esprimas sian feliˆcon en iom nedigna maniero, sed ne pro tio malpli valora. Atentu. Iu ˆsajnas deziri alparoli la ˆceestantaron.”
Ruˆ
gvizaˆ
gulo staris, kun glaso en la mano, kaj per malprecizaj mansignoj provis estigi iom da
silento.
“Iom da atento, mi petas, geamikoj,” li diris, kaj malrapide la bruo etiˆ
gis.
“Mi trinkas je la sano de tri gejunuloj, dank’al kiuj ni sukcesis kapti la plej danˆ
geran ulon el bando
de teroristoj, kiujn ni longe serˆcadis. Tiu bando, kiel vi scias, respondecas pri la morto de multaj homoj, kiuj faris nenion malbonan, sed nur malbonˆsance troviˆ
gis surloke, kiam eksplodo destinita
teruri la popolon neatendeble okazis en strato multhoma.”
“Vivu, vivu!” iu kriis.
“Kiel vi anka˘
u scias, mono estis proponita por tiuj, kies precizaj informoj ebligos al la polico kapti unu el tiuj mortigistoj. Nu, nome de la ˆstato, kaj en mia funkcio de polica parolperanto, mi havas la grandegan plezuron transdoni al niaj tri kuraˆ
guloj ˆcekon, kiu signas la dankemon de nia tuta
loˆ
gantaro pri ilia grandfaro. Dank’al ili ni kaptis la aˆculon, kaj certe ni balda˘
u kaptos la aliajn en la
bando. Krome, dank’al tiuj gejunuloj ni sukcesis malebligi, ke okazu terura eksplodo en Plinov, kun neimageblaj, sed certe suferplenaj sekvoj por la personoj, kiuj troviˆ
gos ˆci-posttagmeze je la kvara
en tiu ˆciovendejo. Kaj, kompreneble, por iliaj familioj. Alproksimiˆ
gu, geamikoj, ˆcu vi deziras unu
ˆcekon por la tri, a˘
u tri samvalorajn ˆcekojn?”
“Al mi...” komencis Rikardo.
“... tute ne gravas,” diris Katarina.
“Nu, nu,” dubemis Milan.
“Dankon, geamikoj,” la policano elparolis pli malla˘
ute, “sed pardonu, ne estas sufiˆce da loko por
skribi tri nomojn, kaj tio eble estigus malfacilaˆojn ˆce la banko. Mi do faros tri ˆcekojn.” Lia voˆco rela˘
utiˆ
gis por diri: “Mi gratulas vin. Ni ˆciuj trinku je ilia sano.”
La glasoj malpleniˆ
gis, dum manoj batis manojn por brue esprimi ˆcies ˆ
gojon kaj estimon al la tri
gejunuloj.
Alta maldikulo ekstaris.
“Mi estras Plinov,” li diris. “Kaj mi volas montri mian dankemon al la Sekuriks-gardisto, kies kuraˆ
go ebligis, ke ne okazu la terura mortigado preparita por ˆci tiu posttagmezo. Venu ˆci tien, junulo. Jen ˆceko por vi.”
“Sed...,” komencis Rikardo, al kiu ˆcies okuloj estis turnitaj, dum li pensis pri sia ne speciale kuraˆ
ga restado en la enˆslositejo.
Feliˆce, Katarina tuj vidis, kion li pensas. “Iru kaj prenu, ni partigos poste,” ˆsi diris apena˘
u
a˘
udeble en lian orelon. Rikardo, ˆciam obeema, iris kaj prenis.
Kaj jen ekparolis la direktoro de Sekuriks:
“Mi estas ˆ
goja kaj feliˆca, ke vi estas ano de la granda Sekuriks-familio,” li solene elparolis.
“Dank’al vi oni ˆcie en la lando parolos plej estime pri nia firmao. Anka˘
u mi forte deziras signi per
plej realeca dono la dankemon de Sekuriks al unu el ˆ
giaj multaj kuraˆ
guloj. Venu morga˘
u al mia
oficejo, knabo, kaj vi ricevos ion, kion vi neniam forgesos. Dume, mi proponas, ke ni ˆciuj trinku pli je via sano.”
Pliafoje, trinkobruoj sonis tra la ˆcambro.
“Nu, gesinjoroj,” la policestro alparolis la ˆceestantaron, “ˆsajnas al mi, ke ni multe laboris. Estas nun ege malfrue, kaj mi ne dubas, ke vi ˆciuj konsentos, se mi proponos, ke ni iru dormi. Gratulon al niaj savintoj, dankon al vi sinjoroj gravuloj, kaj bonan nokton al ˆciuj, kiom da nokto restas.”
ˆ
Ciuj brue disiˆ
gis.
“Kion li donis al vi?” Katarina demandis sci-soife. “A˘
u pli ˆ
guste, kiom?”
“Neniom,” Rikardo respondis. “Li estis plej realisma. Li diris: mi ne povis aspekti nedonema anta˘
u la aliaj, sed nia firmao ne estas sufiˆce riˆca por grandsinjori al vi kiel la ˆstato a˘
u Plinov; mi
preparis por vi paperon, kiu povos helpi al vi en la vivo.”
“Paperon! Nur paperon! Kio estas sur ˆ
gi?”
“Estas skribite, ke mi estis speciale altvalora kunlaboranto de Sekuriks, ke en la kadro de miaj funkcioj mi anta˘
usavis la vivon de multegaj personoj dank’al miaj kuraˆ
go kaj rapida penskapablo,
kaj tiel plu kaj tiel plu. Kiel studanto pri filozofio, tio ege helpos min. Estas granda helpo por kompreni, kiel malproksime la vort-esprimoj kuˆsas rilate al la vero. Imagu! Li eˆc parolas tiuletere pri mia celtrafa, praktika aliro al la problemoj kaj pri mia sentima sinteno ˆce danˆ
gero!”
“Nu, ne gravas. La mono, kiun vi ricevis, pagos vian reveturon hejmen, kaj restos al vi ankora˘
u
multo. Kiel al mi kaj al Milan, cetere. Kia nekredebla bonˆsanco!”
“La monon, kiun mi ricevis de Plinov, ni devas tripartigi. Estus nejuste, ke nur mi ricevu ˆ
gin,
pro tio, ke mi estis la gardisto, dum Milan kaj vi montriˆ
gis multe pli kuraˆ
gaj...”
“Bele! Vi estas plej aminda. Dankon, Rikardo kara. Diru, kion vi volas fari nun? ˆ
Cu vi tuj reiros
hejmen?”
“Mi ne scias, mi ankora˘
u ne decidis. Mi ankora˘
u ne kapablas akcepti la realecon de tio, kion
mi travivis. Konsciiˆ
gi, ke mi nun estas riˆceta, dum anta˘
uhiera˘
u mi havis precize nenion, ne estas
facile.”
“Nu, mi ˆciam havas praktikan kapon. Kion vi opinias pri la ideo, ke ni kune faru longan vojaˆ
gon
tra E˘
uropo kaj Ameriko? A˘
u ˆcu vi preferas agi saˆ
ge kaj ne tuˆsi tiun monon, krom por la vojaˆ
go
vialanden, kaj teni ˆ
gin en iu sendanˆ
gera loko kiel banko por la okazo, se oni ree priˆstelus vin?”
“Ne, ne. Tia seriozulo mi ne estas. Mi multe preferas la vojaˆ
gon kun vi. Sed ˆcu... ˆcu... ˆcu Milan
kunveturos?”
ˆ
Si ekridis.
“Anka˘
u vi reagas kiel bonkora hundo! Vi scias, ˆcu ne?, ke tiel oni kromnomas amikon Milan. Vi tute ne deziras, ke li venu, sed vi sentas vin devigita lin inviti, ˆcar li ricevis kelkajn batojn sur la kapon, dum vi trankvile sidis en sendanˆ
gera loko funde de konstruaˆo. Ne. Milan estas bona knabo,
kaj saˆ
ga. Li provis kredigi al mi, ke mi estas la virino en lia vivo, sed mi komprenigis al li, kiom li mispensas. Mi amas vin, kaj volas esti kun vi. Al Milan mi sentas ˆsaton, estimon, amikecon, sed tio estas io tute alia. La fakto, ke li ne volis iri helpi vin, dum vi troviˆ
gis sola kun tiu terura ulo
en Plinov, montras, ke li ne povus esti ta˘
uga viro por mi. Tion mi klarigis, kaj li estas sufiˆce saˆ
ga
por konsenti, ke estas pli bone forgesi min tuj, anta˘
u ol esti forte korligita, ol post multaj kunaj
travivaˆoj. Li estas plej bona knabo, sed ne tiajn mi povas vere ami, dum vi... vi bezonas praktikan kunulinon, decideman, kapablan ˆcion fari sukcese, unuvorte, vi bezonas min.”
“Kaj vi bezonas min, ˆcu ne? Milan estas multe tro memstara por vi. Vi bezonas doni, helpi, servi... kaj anka˘
u direkti. Jes, jes. Mi komprenas nun. Vi estas bonkora hundino.”
“Rikardo!”
Sed Rikardo nur ridetis. Ame.
POSTPAROLO
Kara Rikardo!
Eble vi rekonas mian skribon, kaj miras ricevi leteron de mi. Nu, mi skribas por montri, ke mi konscias, ke mia instruo vere agis instrue.
Mi legis pri vi, kaj eˆ
c vidis vian foton en gazeto. Vi iˆ
gis tutmonde konata. Sendube la
fakto, ke mankis al vi scioj pri la arto gardi sin, igis vin akcepti la rolon de gardisto.
Mi ˆ
gojas pri via belega komenco en tiu okupo. Savi la landon el terorismo en sia unua
labortago, tio estas vere rimarkinda grandfaro. Konante vin, kaj alportinte mian malgrandan helpon al tiu sukceso, mi ne povis resti silenta. Mi devis skribi al vi por esprimi mian kun-senton, kaj anka˘
u mian grandan ˆ
gojon, ke vi ne nur nenion perdis pro mi, sed eˆ
c multon pli
ricevis. Vi estas ege pli riˆ
ca nun, ol kiam vi ekkonis min, ˆ
cu ne? Gratulon! Kaj espereble vi
sentas iom da dankemo al mi.
Se vi foje pasos en la proksimeco de ˆ
ci tiu mia loˆ
gloko, bonvolu viziti min. Mi ne diras,
ke mi redonos al vi tion, kion mi prenis. Tio ne estus justa, ˆ
car ˆ
ciu serioza instruo, kiu
kondukas al reala sukceso, valoras pagon, kaj ˆ
ci-okaze vi pagis malmulte rilate al tio, kion vi
ricevis. Sed mi plezurus revidi vin, kaj a˘
udi de vi la rakonton de viaj tiunoktaj aventuroj.
Eble mia espero revidi vin estas nerealisma. Se jes, mi tion beda˘
uros. Eble eˆ
c, nun kiam
vi havas miajn familian nomon kaj adreson, vi tuj iros porti ˆ
ci tiun leteron al la polico, al
kiu vi certe raportis pri la ˆ
stelo. Mi prenas tiun riskon sur min, ˆ
car mi sentas al vi fortan
amikiˆ
gemon.
Mi esperas, ke vi fartas bone, kaj deziras al vi
ˆ
cion bonan,
via,
Janˆ
cjo