Beresford.02.13

13. Iphigenia [52-53]
Πολλοὶ ἦσαν μῦθοι περὶ τῶν Δαναῶν μετὰ τὰ Τρωικά. Ἄλλοι μὲν γὰρ τῶν στρατηγῶν οἴκαδε αὐτίκα ἀπελθεῖν λέγονται, ἄλλοι δὲ μόνον μετὰ πολλὰ ἔτη. ἀλλ’ οὐδεὶς ἐδύνατο ἐκ τῆς γῆς ἀπιέναι, μὴ θελόντων τῶν θεῶν. καὶ γὰρ οὐκ ἐξῆν τὰς ναῦς ἐν πολλῇ οὔσας ἀπορίᾳ ἀνέμου ἀποπλεῦσαι. 
Καὶ τοῖς στρατηγοῖς ἐρωτῶσιν ὅ τι ποιήσαντες ἀπιέναι ἂν δύναιντο Κάλχας ὁ μάντις ἀντεῖπεν ὅτι ἡ Ἄρτεμις δι’ ὀργῆς ἔχει τὸν Ἀγαμέμνονα ὡς ἀποκτείναντα ἔλαφόν τινα ἐν τῷ αὐτῆς ἄλσει, ὅθεν δι’ αὐτὴν τὸ ναυτικὸν οὕτως ἔχει· παραινεῖ μέντοι τῷ Ἀγαμέμνονι θύειν Ἰφιγένειαν τὴν θυγατέρα ὡς τὴν θεὸν καταπραϋνοῦντι. 
Ἡ δὲ Ἄρτεμις λέγεται ἀντεισαγαγοῦσα ἔλαφον τοῖς θύουσιν ἀντὶ τῆς Ἰφιγενείας ἀπενεγκεῖν αὐτὴν ἐς τὴν Ταυρικήν, ἔνθα ἡ νύμφη ἱέρεια ἐγένετο τῆς θεοῦ. διὰ μακροῦ δὲ διέσωσεν Ὀρέστην τὸν ἀδελφὸν ὅν τις θύσειν ἤμελλε τῇ Ἀρτέμιδι, καὶ μετ’ αὐτοῦ ἐς τὴν Ἑλλάδα ἀπέφυγεν.